Zabudowa wysoka w Europie
Przez ostatnie dwie dekady możemy obserwować gwałtowny wzrost popularności zabudowy wysokiej na kontynencie Europejskim. Wzrosła nie tylko ilość budowanych obiektów, ale również ich średnia wysokość (wg CTBUH Council on Tall Buildings and Urban Habitat ). Wpływa to w dużym stopniu na uformowany przez wieki historyczny krajobraz wielu miast. W odróżnieniu od azjatyckich czy amerykańskich, miasta europejskie zostały ukształtowane w wyniku stopniowej i raczej powolnej ewolucji. Efekty tego procesu narastania są widoczne w strukturze urbanistycznej, charakterystycznych kompozycjach przestrzennych oraz w ich sylwetach. Historyczne dominaty tworzyły rozpoznawalne i utrwalone w społecznej świadomości motywy krajobrazowe. Współczesna zabudowa wysoka w szybkim tempie zmienia ten ustalony porządek wpływając, często w przypadkowy sposób, na ważne wizerunkowo założenia urbanistyczne.
Tendencja do budowania wysoko w Europie (1970-2016):
Przykładów niekorzystnych przekształceń ważnych widoków historycznych wciąż przybywa. Wśród wcześniejszych, najbardziej znanych można przytoczyć oś Pól Marsowych w Paryżu z wieżowcem Montparnasse, który rozbił to symetryczne i szczególnie reprezentacyjne w skali miasta założenie. Odwołując się realizacji w Polsce można przytoczyć, niedawno ukończony budynek ING przy Placu Unii Lubelskiej jest widoczny ponad dachem Belwederu z Łazienek Królewskich. Z kolei widok na Grób Nieznanego Żołnierza jest zakłócony poprzez wieżowiec Warsaw Trade Tower. Wydaje się, że zasięgu oddziaływania tych budynków na miasto nikt nie przewidział. Tymczasem tej rangi strategiczne widoki powinny podlegać szczególnej ochronie. Dotychczasowe techniki planistyczne, jak pokazują powyższe przykłady, nie stanowią skutecznego zabezpieczenia. Z jednej strony ważne jest wykluczenie niekorzystnych interakcji wizualnych z zabudową historyczną. Jednakże nie mniej istotne jest kreowanie atrakcyjnej sylwety miasta z zabudową wysoką jako nową wartością przestrzenną oraz odpowiednie osadzenie nowych dominant w zgodzie z układem urbanistycznym miasta. Potrzebne są zatem nowe techniki, które w obiektywny i kompleksowy sposób zobrazują skutki przestrzenne lokowania zabudowy wysokiej.
Przykłady deformacji przestrzennych ważnych założeń przestrzennych w miastach:
PUBLIKACJE:
